Бо мақсади таҷлили ҷашни байналмиллаии Наврӯз бо ибтикори мақомоти иҷроияи ҳоким

Инсоният аз замони Одам (а) то ин замон ҳазорон васоилу усулҳои ғасби замин, амвол, зану фарзанд ва қатли ҳамҷинсони худро ихтироъ намудааст. Ҳарчанд даргириҳои авлодони бостониамон «приметив», ҷоҳилонаву бефарҳангона буданд, баъдан ҳокимону қудратмандон кӯшишҳои бо далелу бурҳон ҳақ баровардани аъмоли косибонашонро кардаанд. Соҳибтамаддун кардани қавмҳои барбарӣ, ҷиҳод дар роҳи Худо, беадолатии сохтор зумрае аз он сабабҳо ҳисоб меёфтанд.

Имом Ғазолӣ дар ҷилди якуми китоби «Кимиёи саодат» роҳи ба худшиносӣ расиданро бисёр равшану возеҳ нишон дода, навишта буданд: «Хирад чист? Гуфт: Хирад омӯхтани илм аст ва хирадмандӣ кор бастани илм ва илм он аст, ки бидонӣ, ки чӣ бибояд кардан ва хирад он аст, ки чун бидонистӣ, кор бандӣ». Акнун маълум шуд, ки бузургӣ ва сари баланди инсон танҳо тавассути хондан нуму ёфта, туро ба худат, ба миллату таърихи миллатат, ба фарҳанги миллат, ба ватандориат шинос мекунад.