Ин аблаҳи наҳзатӣ Иқболи Садриддин аз бахилию душманӣ ба давлату миллати Тоҷик, ҳамарӯза дар пайи бофтану сохтани афсонаҳои ғайримантиқии дур аз воқеъият даст мезанад. Бо мақсади амалӣ намудани мақсадҳои ғаразнокаш, Иқболи Садриддин ба хотири худсафедкунӣ ва аъзоёни ҷиноятпешаи ташкилоти террористии наҳзат дар шабакаҳои иҷтимоӣ бо ташкил намудани барномаҳои онлайнии сохта худро «ғамхор», «адолатпеша» вонамуд мекунад. Вале аҷиб ин аст, ки дар ҳамаи шакку гумонҳояш И. Садриддин аз таънаву маломат ва бадгӯӣ кор мегирад. Аз ин рӯ маълум мешавад, ки ҳадафи аслиаш иғвоангезӣ ва туҳмату таҳқир, халалдор кардани сулҳу субот дар Тоҷикистон мебошад. Ин аблаҳи чоплуси «холаи ҳамакора» гоҳ аз дину Расул, гоҳ аз нағмаву усул суханпардозӣ мекунад ва фикр дорад, ки бо чунин худнамоию маддоҳи мардуми Тоҷик ба ҳарфҳои дурӯғу буҳтони ин разили наҳзатӣ бовар мекунанду ӯро тарафдорӣ мекунанд. Лекин миллати сарбаланди Тоҷик ҳаргиз ба суханҳои бофтаю сохтаи ин чоплуси ватанфурўшу бегонапараст, хиёнаткор бовар намекунанд. Иқболи Садриддин аз хурдсолӣ то ба имрӯз дар хизмати «хоҷагони хориҷӣ»- аш мебошаду ба онҳо саҷда мекунад. Аз наврасӣ ба муллоҳо ва қумандонҳои бачабози афғон муносибати маҳрамона дошта ба маблағҳояшон моил гаштааст. Мардум Тоҷикистон он рўзҳои мудҳиши солҳои 90 - уми асри гузаштаро нағз дар хотир доранд ва ҳеҷ гоҳ фаромўш намесозанд, ки саркардагону аъзоёни ТЭТ ҲНИ бо мақсади амалӣ намудани ниятҳои нопоки худ, бо шиорҳои дуруғу сохта аҳолии осоиштаро гумроҳ намуда ба майдони “Шахидон” бароварданд, онҳоро ба маҳалҳо ҷудо карданд, силоҳ доданд ва бар зидди якдигар шӯронданд. Дар натиҷаи ин ҷанги бемаънӣ ҳазорон нафар аҳолии осоишта қурбони ин дасисабозиҳои наҳзатиҳо гаштанд ва бар ивази хуни мардуми бегуноҳ давлатро ғайриқонунӣ ғасб намуданд. Ин разилони наҳзатӣ бо чор муллои бесаводу ифротӣ ва зархаридони хориҷӣ мехостанд давлати ифротгарй созанду болои мардум зулму ситамро ҷорӣ кунанд.

Имрӯз ба аҳолии кишвар симои аслии Иқболи Садриддин дигар разилони наҳзатии шармандаю расво шинос аст, аз ҳилаву найрангҳои онҳо огаҳӣ доранд ва ҳаргиз онҳоро намегузоранд, ки ба ниятҳои нопоку душманонаашон расанд!