Бархе аз душманон ва бадхоҳони миллат ба амсоли роҳбари Паймони зиддимиллӣ Кабирӣ дар бораи забони тоҷикӣ ва хати кириллӣ андешаҳои нодуруст баён мекунанд, ки на танҳо барои миллат ва ояндаи он носозгор аст, балки хавфноку хатар низ дорад.

Ин афрод бидуни андеша ва таҳлил мавзӯро ба гунае шарҳ медиҳанд, ки пурра ба манфиати бегонагон аст. Бегонагоне, ки дар бадбахтиҳои солҳои 1992-1997 сабабгори асосӣ буданд. Онҳо намехостанд, ки тоҷикон миллат ва давлате дошта бошанду бо роҳи худ ҳокимият бисозанд. Ин гуруҳҳо ояндаи забони тоҷикиро низ зери хатар мебаранд. Ба ин тариқ мехоҳанд ҳатто миллатро аз байн бибаранд. Ба далели онҳо агар хуб таваҷҷуҳ кунед, зуд мефаҳмед, ки бо ҳадафи сиёсии палидонаи худ миллати тоҷикро тобеи як миллати дигар кардан мебошанд. Масалан онҳо мегӯянд, ки дар ин забон, яъне забон бо хати форсӣ маълумот зиёд аст. Дуруст аст, ки базаи маълумотии хати форсӣ зиёд, вале дар ин база вуҷуд доштани маълумотҳои барои мо бегонаро низ бояд нодида нагирифт. Онҳо ба кишвари ба мо маълум такя мекунанд, вале он кишвар имрӯз ҳам аз нигоҳи сиёсӣ ва иҷтимоӣ аз кишвари мо фарқи зиёд дорад.

Мусаллам аст, ки замоне мо тоҷикони Осиёи Миёна бо форсҳои Эрони имрӯза якҷо буда, Эрони бузургро ташкил медодем. Вале ҳоло соҳиби кишвари мустақил ва ҳувияти алоҳида ҳастем. Он Эрони гузаштаи мо имрӯз вуҷуд надорад ва Эрони имрӯза аз он ба куллӣ фарқ мекунад. Мо, халқҳои форсизабон, дигар дар сарзамини қадимаамон якҷоя зиндагӣ карда наметавонем. На Ҷумҳурии Исломии Эрон, на Давлати Исломии Афғонистон ва на Ҷумҳурии Ӯзбекистон ин имконро ба мо намедиҳанд. Ҳама истиқлоли худро мехоҳанд ва эҳтиром мекунанд. Ҳукумати имрӯза ва фардоинаи Тоҷикистон ҳам намехоҳад ҷузъи давлати дигаре, дастнигари ҳокимияти дигаре бошад. Ва ин табиист. Зеро мо ҳама — эрониҳо, афғонистониҳо ва тоҷикистониҳо миллатем ва миллатвор зиндагӣ бояд кунем.

Пас, мо — тоҷикистониён ғами ояндаи фарҳанги худро бояд хӯрем, фарҳангеро, ки асоси пойдевораш маданияти умумиэронӣ мебошад, моҳияти онро маданияти тоҷикӣ ташкил медиҳад. Мутаассифона, тамоилҳо ва талошҳои имрӯзаи ҳам дар чаправию ҳам дар ростгароӣ ба манфиати миллати мустақил нест. Нашавад, ки пас аз об аз сар гузаштан, ба худ оем. Мо дар ҳама чиз, аз ҷумла дар масъалаи расми хат низ инро бояд дар назар дошта бошем.

Бояд зикр кард, ки ман таҳти мафҳуми маданияти умумиэронӣ ҳолатеро мефаҳмам, ки ба сарзамини имрӯзаи Эрон ё Афғонистон ё Осиёи Миёнаи тоҷикӣ ба алоҳидагӣ ва танҳо хос нест, балки ҳамаи онҳоро дар бар мегирад ва оғози ин маданият ҳадди ақал асри XXV пеш аз милод аст. Ҳолатҳое шудааст, замонҳое будааст, ки дар инкишофи ин фарҳанг гузаштагони мардуми Осиёи Миёна пешрав будаанд, замонҳое гузаштагони афғонистониҳо ва замонҳое гузаштагони эрониҳо. Пас, ин ифтихори умумии мост.

Бойматзода А, омӯзгор