Майнаи сари инсон хотирагоҳи бузургест, вале мутаассифона, аз садҳо як ҳиссааш ҳам фаъол нест. Аллакай аксаран он рӯзҳоеро, ки муҳтоҷи як бурда нон будем, аз хавф хобамон намебурд, дар рӯзи равшан аз хона баромада наметавонистем, кафолати то соати дигар зинда монданамон набуд, ҳамаро фаромӯш кардаем. Фаромӯш кардаем, ки мегуфтем, ки тинҷиву амонӣ шавад кофист, он тарафашро як илоҷ мекунем. Аммо афсӯс, ки бисёр чизҳоро аз ёд бурдаем. Ва зиёдтар мехоҳем, бештар талаб дорем. Ҳамин аст табиати одамизод: ҷонаш, ки аз азоб раҳо шуд, камтар шукр мекунаду бештар талаб.

Рачабзода Имрон  Мудири бахши дин