Мардуми шарафманди кишвари азизамон мехоҳанд, ки доимо дар ватани азизамон сулҳу ваҳдат бошад. Чунки, аллакай боре рӯзҳои хунинро дидаанд ва намехоҳанд, ки ин рӯзҳои сиёҳ боз гардад. Мардуми кишварамон мехоҳанд барои пешрафти илми тоҷик, тайёр намудани мутахассисони ҷавону эҷодкор фазои софу эҷодкорӣ бошад. Вале, намояндагони Паймони милли Тоҷикистон бо баромадҳои худ сулҳу ваҳдати тоҷиконро халалдор менамоянд. Суханрониҳои онҳо, ки дар шаҳрҳои Аврупо ягон асосе надорад. Мисли саг мечаққанд.

Сулҳи Тоҷикистон ба тамоми маънӣ ба фаъолияти сиёсии Президенти мо, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон зич вобаста аст. Ҳанȳз дар иҷлосияи 16-уми Шȳрои Олии Тоҷикистон дар Хуҷанди бостонӣ, ȳ ба қатъият изҳор намуда буд: «Қасам ёд мекунам, ки тамоми донишу таҷрибаамро барои дар ҳар хона ва ҳар оила, барқарор шудани сулҳ равона карда, барои гулгулшукуфоии ватани азизам садоқатмандона меҳнат менамоям».