9 сентябри соли 1991 дар таърихии миллати тоҷик муҳимтарин воқеаи сарнавиштсоз – Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон ба вуҷуд омад, ки барои ҳар яки мову Шумо иди муқаддас ба ҳисоб  меравад. Ҷашни Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон, пурарзиштарин неъмат дар ҳамаи давраи давлатдории тоҷикон маҳсуб меёбад.

Аз айёми Истиқлолият ба даст овардани мардуми тоҷик на камтар аз 29 сол гузашт. Ин рақам дар назди таърих муддати зиёде набошад ҳам, вале мо роҳи басе мушкилу печ дар печро тай намудем. Агар онро мухтасар карда гуем; мо роҳеро тай намудем, ки он ба назар афсонави ва пурфайзу баракат аст. Мардуми заҳматкашу адолатпарвар, инсондӯсту ҷасуру диловар, созандаю озодкор, бунёдкор, дурбин ба мушкилиҳои зиёде дучор омаданд, ки ба ёд овардани онҳо баъзан нанговар бошад ҳам, боз боиси ифтихор аст.